΄΄
έχει αποσυρθεί και πάλι
από την κάθε μέρα ζωή,
τη ζωή μου δεν γνωρίζει πια
ποτέ δεν την γνώριζε...
πατρίδα πάλι έχει
μια κόχη ανάμεσα τοίχο και σερβάν,
σερβάντα, με κολλαριστά σεμέν
ξεπερισσευούμενα από κάποια θεια
ή προγιαγιά και πορσελάνες
σκυλιά κυνηγιού τώρα
τα πατούν και τα φυλάνε μαζί...
βερνίκι παλιό μυρίζει ακόμα
όταν ο ήλιος ακουμπά πάνω του
νάσου ξύλινα σειρήτια, πόδια λιονταρίσια
τριζάτες πόρτες με κλειδιά ανάξια...
με την πλάτη στον τοίχο χρόνια, τον ένιωθε
και πάντα έβρισκε χώρο γι αυτόν χαμηλά
στ' ασάλευτα πόδια του
στη μπορντούρα του μωσαικού την άσπρη
που περνούσε γύρω γύρω κορνίζα σα δρόμος
-ανάμεσα σε πράσινο παράξενο με αγκάθια-
όλο το σπίτι, κάθε του δωμάτιο...
εκεί πίσω έφτιαχνε τη φωλιά του
ανάμεσα άσπρο, ξέξασπρο τοίχο που
γέμιζε τα ρούχα του ασπρίλες σαν ξεραμένοι εμετοί,
δροσιά μυρωδιά από τον κήπο,
παρκέ και άσπρο σίφουνα τρίζανε
τα γόνατά του μαγκωμένα στο πάτωμα
τσαλακωμένα, στριμωγμένα, ακίνητα
κ ρ υ μ μ έ να....όπως τώρα
λουφαγμένος με στρογγυλά τα κάρβουνα
ματάκια του και τάχα μου ανήξερα
ολομόναχος, πικρός,
κουτσομπόλης, άδικος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...