Διηγώντας τα

Αλαφιασμένη αίσθηση
Πως όλα είναι στο τέλος
Όλα στέκονται, όλα στον πάτο
Και κάθε ανάσα
Έφερνε κλάμα κι ανατάραγμα..
Ο νους τρύπιος έχασκε
Κι αυτό ήταν το καλύτερό του

Δίνες και πλημμύρες
Ρουφήχτρες ατρόμητες
Τέρατα ενοχές
Παγίδα το δίκιο
Προφανή όλα τ' ανόητα
Κλαίει όμως κι αλαφιάζεται
Κι όσο η φω επιτιθεται 
-κανείς δεν ξέρει πού-
Θα σωπαίνει και θα περιμένει
Και σημαδια θα γυρεύει από παντού...

Το καινούργιο βράδυ
Ονειρεύτηκε ανηφόρες σε λάκκους βαθείς
Τη λυπόταν..γεράματα
Η ζωή που απομένει ζητάει άθλους
Γαμώτο..καταντήσαμε γερο ροκάδες
Με δημοσίου σύνταξη..αδυσώπητο σύστημα
Μισή στα δόντια του αλέθεται
Κι η άλλη μισή ανεμίζει φλάμπουρα..

και..
διηγώντας τα να κλαις..

                                      Ρ.Κ.