Παππούδες και γιαγιάδες
που βασάνιζαν τη μάνα μου
ροκανίζοντας με ακέφαλες
μασέλες τις μέρες της.
Η Ελενίτσα που δεν πρόλαβε.
Τα εικοσιτρία της χρόνια
έτρεξαν γρηγορότερα
από κείνη κι ένα πεύκο καταπράσινο
στ' αριστερά του δρόμου,
δυο βήματα απ' τη θάλασσα
την πήρε σφιχτή έως θανάτου αγκαλιά
χαρίζοντάς της νιάτα για πάντα.
Η Ροδούλα που σύξυλους μας παράτησε
απηυδισμένη που της άρπαξαν το ρόλο.
Ο πατέρας, άγνωστος σε όλους
ήρεμος ξόδεψε την τελευταία ανάσα του
ψιθυρίζοντάς μου "μη φοβάσαι".
Ο Κώστας λεβέντης με σώμα γερό
διαλέγει ύπνο αξύπνητο,
σωπαίνοντας παντοτεινά
το τρανταχτό του γέλιο.
Εσύ ξεχειμώνιασες μαζί μας
κι όταν τα μάτια σου σοβάρεψαν
χτύπησε το τρίτο κουδούνι,
η Περσεφόνη έχασε το δρόμο
καλοκαίρι δε νιώσαμε,
βροχές και βοριάδες πήρες στις τσέπες
και όλα όσα ξέραμε και δεν ξέραμε.
Οι υπόλοιποι σε μια ουρά
περιμένουμε χαζολογώντας
και υπογράφουμε συναινώντας
σε αυτοκτονικούς θανάτους.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...