Μέσα από χοντρό γυαλί
κοιτάζει, οι εκφωνητές
φωτεινοί μπλε, ο ήλιος
ζωή, ψύχρανε το φθινόπωρο,
ο χειμώνας προ των πυλών
κι αυτή προσπαθεί να
βγάλει πέρα τον κεντρικό
ρόλο του έργου, κρυμμένη,
ελπιδοφόρα, γεμάτη
ενστάσεις και καταφάσεις,
μπερδεμένη και, ή καθόλου,
ή πολύ ενήλικη,
στέκεται στις όχθες,
να περάσει να μη περάσει,
η τόλμη λαγοκοιμάται,
η συνήθεια αντριεύει,
ξανακάθεται, τα μαξιλάρια
πέτρες της φαίνονται, πουθενά
δεν βολεύεται πια, όλα
ξεσκεπάστηκαν, χάσκουν,
ο νους σε κυματάκι αρμενίζει,
να μην πιαστεί προσπαθεί.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...