ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΡΕΣ

Ξύπνησε με τον γνωστό κόμπο-κλάμα στον λαιμό και το κεφάλι βαρύ από το πήγαινε κι έλα το ολονύχτιο. Ξανά με καινούργιες αποφάσεις, ξανά να το δει αλλιώτικα κι από άλλη πλευρά πάλι. Και με το σήκωμα από το στρώμα να πάλι τ’ απερίγραπτα. Βουτάει μέσα, ολομέσα, εκεί στο που δεν ξέρει και δεν βλέπει, στον κρυμμένο τον βυθό τον ολόδικό της...Μυστικά σήματα, ροές πανάρχαιες και κώδικες της στέλνουν ειδοποιητήρια να παει σ΄εκείνα τα αβυσσώδη βάθη τα σκληρά τα πρωτόγονα, τ΄ άπλαστα...Αν παραβλέψει, τα σημάδια επιμένουν, γιγαντώνονται, ζητάνε μερίδιο από τη ζήση της την ίδια κι εκεί που αδιαφορούσε κι έκανε τάχα μου σα να μην τάκουγε, να μην τάννιωθε, τώρα τρέχει ξέφρενα να τάβρει, να τα ξετρυπώσει, να τα ξανανιώσει, να  τ΄αναστήσει, αφού γνωρίζει καλά, πως ότι μείνει πίσω, αποδιωγμένο, μένει φωλιασμένο παράτυπα, φουσκωμένο προζύμι στα μύχια της, που φέρνει λόγια βαρύτερα και πιο σκοτεινά και ποτάμια με πόνων πλημμύρες...Σε τίποτα λοιπόν δεν την ωφελεί μια αδιαφορία της, μια προσπάθεια να κερδίσει λίγο χρόνο, να πει ένα «δε βαριέσαι», να τ΄αφήσει να μπαινοβγαίνουν απλά, να σιγομιλούν τα δικά τους...Όσο τα προσπερνάει τόσο τα δυναμώνει κι άπονα την καταθλίβουν ολάκερη.
Έτσι πάνω κάτω αρχίζει να μιλά λόγια στο μυαλό πρώτα κι ύστερα στα χαρτιά, κι αυτά με τη σειρά τους να μεταφέρουν περίτεχνα κι απαλά, με χρώματα και πλουμίδια, κάθε έλλειψη, κάθε λάθος απόφαση, όλες τις στερήσεις, όλα τα θέλω πούχουν γίνει δεν έχω, κάθε ανήξερο δάκρυ, κάθε μια αναταραχή, όλη τη θλίψη την κρυφή, όλο τον καημό... και τ" απάτητα, βαθιά νοήματα..Μεταφέρουν τα λόγια τόνα δίπλα στο άλλο, σαν κάστρο με ανοίγματα μικρά, πολεμίστρες να κρύβονται τα βουνά οι πόνοι κι οι αναστεναγμοί κι εμπρός να πολεμούν τα μικρά δάκρυα.

Ρ.Κ.