Το άνευρο γαλάζιο βλέμμα του
κάθεται άβουλο κι αργοκίνητο στη
μέση των ματιών του, καταπίνοντας
το δάκρυ πηχτό κι αστάλαχτο,
τραβώντας με πείσμα μέσα την ανάσα
του και φυσώντας την πάλι έξω
ανάκουστη και μισερή, ενώ οι ώμοι κάτω,
παραδομένοι, σκυφτοί, σε στάση
αθέλητης υποταγής, κουσούρι παιδιόθεν
που "επιβίωση" ήταν γι αυτόν, αφού
η ζωή σαράντα χρόνια ψεύτρα,
έταζε και ξαναέταζε, μα τα χέρια του
αδειανά έμεναν
και το κεφάλι κάτω.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...