Μαζί, δυο τοίχους μακριά μαζί
Μία κι εκείνος ένας απ' το δύο
Μαζί χρυσή κλωστή τεντωμένη
Ένα βήμα απ' το σπάσιμο και το χάσιμο
Δεν ανοίγει ο δρόμος
Από μακριά κοιτάζεις·
Πέρασες θυμούς και βαθιά κλάματα
Κι οργή χρυσαφένια κι έλλειψη αιμορραγούσα
Για κείνο που γνώριζες βαθιά και δεν τόβρισκες·
Μπακάλης ζύγιζες τα χαμένα
Όσα έφυγαν τα χρέωνες κι
Έδειχνες φταίχτη σεσημασμένο
Σε μακρινούς δρόμους φιδωτούς
Πλανήθηκες εχθρούς να δείχνεις
Και πανοπλίες δίχως νόημα
Σε σκοτείνιασαν τα μαύρα λόγια
Άργησε η αυγή, μα σαν χάραξε
Οι ουρανοί άφησαν το μήνυμα
Σε μια σου άκρη βαθιά:
Οι πανοπλίες γεννάνε τους εχθρούς
Κι ο μαύρος θυμός τους ταΐζει.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...