Έρημο σαρκίο πας κι έρχεσαι,
δεμένο σε κατάρτια ανθρωποφάγα
μέρα νύχτα ζωή θυσιαστήριο,
αχνίζει το αίμα
τα καράβια δεν σαλπάρουν
τα μάτια δεν ατενίζουν ορίζοντες
το βλέμμα καρφωμένο και χαμηλό
μένει με προσοχή νεκρού στις μύτες
των λασπωμένων παπουτσιών σου.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...