Μεγαλόψυχη θα φανώ σήμερα
και θα αφήσω το πένθιμο υφάκι
σου με το δάκρυ στη γωνιά των
ματιών έτοιμο για απρέπειες
να περιφέρεται στο φόντο μου,
θα σου το επιτρέψω να μου κάνεις
παρέα ζοφερή, μα κεράσματα
δεν θάχει την πίκρα μου και
βλέμματα βρεγμένα στο κενό.
Θα καθήσω φρόνιμη κι απερίσπαστη
να καταπίνω την κρυάδα σου και
το μυαλό θα παίζω στην ποδιά μου
τα λόγια να του πιάνω να μη
γεννάει τα εκτρώματά του σήμερα
και τη σιωπή την άγια με την
ησυχία της δεν θα ταράξω όσο
μ' εσένα αναμετριέμαι εδώ κι εκεί
και παντού· κατάματα θα σε κοιτώ
όλη τη νύχτα δίχως να ρωτάω,
δίχως να γυρεύω τα πώς σου, τα γιατί σου,
τα θηρία σου, λεύτερη θα μείνεις και
με το δικό σου το λαδάκι θα βγάλεις
τη νύχτα, έτσι που με το πρώτο
μούχρωμα εσύ θα ντρέπεσαι,
απομένοντας ανήξερη κι αδύναμη,
εσύ θα χαμηλώσεις τα μάτια.
Ρ.Κ.
στη μελαγχολική βραδιά της Μ. μου, στις 16 του Οκτώβρη, ξημερώματα
εικόνα Amedeo Modigliani, Woman with a red necklace
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...