Η θάλασσα που μας πίκρανε είναι βαθιά κι ανεξερεύνητη και ξεδιπλώνει μιαν απέραντη γαλήνη.
ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ
Την έχουν μα δεν
την προσέχουν,
δυο-δυο οι γονείς
κι αυτή ορφανή,
ακρωτηριασμένη,
την ταΐζουνε και
την ποτίζουν και
τις σημαίες τους
στις κορυφούλες
της ονειρεύονται,
κατακτητές κι
αφεντικά της, με
μονομερή συμβόλαια
ν' αλώνουν κάθε της
στιγμή μόνο γιατί
βρέφος ιερό γεννήθηκε
κι ανήμπορο με την
θνητότητα να τα
βγάλει πέρα και
με τους ανέμους
που τα πανιά της
φούσκωναν,
φοβισμένους
κι υγρούς από τα κλάματα,
ενώ ο αγώνας για
επιβίωση βαρύς, άνισος,
με μάνα μέδουσα
να χρεώνει και
να φυλάει,
να ονειρεύεται
ερήμην της σε δικούς της
ύπνους και να
της κλέβει τα όνειρα.
Ρ.Κ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...