Σκληρή με βλέμμα ψεύτικο,
λόγια ασσορτί να υποστηρίζουν
το ψευδές οικοδόμημα, άψυχη,
κακιωμένη που χάνει στη θέση
των νικών που ονειρεύτηκε,
δολερά πικραμένη, καιροφυλακτεί
να πάρει την μπουκιά απ' το στόμα,
χωρίς τιμή κι ελευθερία, άνοστη,
με καρδιά παγωμένη, τρώει τις
σάρκες της κι ακονίζει μαχαίρια.
Οι πληγές της έγιναν δράκοι που
ξερνάνε χολή, τα μάτια της πλανεύουν
τους αδύναμους, το κοινό της
όσοι πίσω άφησαν εαυτό κι αλήθεια
κι όσοι τις εικόνες αγαπάνε και
τα ψέματα, ενώ αυτή πλήρης
στη δυστυχία της, καμαρωτή,
καταπίνει αχόρταγα τα
πιό 'μορφα κομμάτια τους.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...