Έφτανα και περίσσευα, με μπούχτισαν,
πήραν τ' απαραίτητα και την έκαναν,
άφαντοι, δίχως φωνή κι ακρόαση,
με χόρτασαν και χαίρονται το τέλος μου,
την θέση μου την άδεια, τα παπούτσια
που λείπουν κι οι διαδρομές που δεν
με περικλείουν κι όλοι βολεύτηκαν που
δεν υπάρχω, όλοι ξαλάφρωσαν να μη
φοβούνται που τους βλέπω, να μη
δυσκολεύονται που μιλώ, να μη τους
ξενίζει που δεν καταλαβαίνουν, ψεύτικοι
και μοχθηροί κατεργάρηδες, πόσο εύκολο
είναι για σας, σα να μην υπήρξα ποτέ,
αγίνωτη και πονεμένη, με κλάμα γοερό
σε στιγμές σκοτεινές, χτυπημένη
κι ολόμονη εγώ δυνάμωνα στα δεινά
τα τρισκατάρατα μέσα, οι μοίρες οι
καλές μου ξέχασαν το αδράχτι, αλλά
μείνανε ως το τέλος μαζί μου και μόνο
ευχαριστώ αληθινό τώρα θα πω.
Ρ.Κ.
εικόνα:Beth Conklin, a photographer and digital artist from Birmingham, Alabama
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...