Ξενητεύτηκαν τα λόγια
μετά οι μουσικές σιώπησαν
κλαμμένα τα χρώματα ύστερα
ξεθώριασαν κι απόμεινε
το ψέμα μεγάλο κι αθώο
στην αναγκη του, να το αναστήσεις
να το χορτάσεις, να το ανδρώσεις
αίμα από το αίμα σου,
έργο της ζωής σου, κοντά σου
πάντα να το φροντίζεις,
να πλουτίζει και ν΄ανθίζει,
να το φορτώνεις προορισμό
και πρόθεση, βαρκούλα χάρτινη
σε βρώμικο, βαλτώδες ασυνείδητο,
ενώ εσύ με την ακινησία του
μολυβένιου στρατιώτη και το
κουράγιο της άγνοιας,
λεβέντης κυλάς στο χαμό σου.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...