Τα λόγια αυτών που νομίζαμε φίλους
δεν ρίζωναν, άκαμπτα και ξηρά
μαχαίρωναν τις στιγμές
και πίκραιναν τις ώρες..
'Ετρεχε η καρδιά και δεν έφτανε
σε χνάρια πόνου που μάλωναν
με κρυμένα λαγουδάκια στις τσέπες
και χρωματιστά μαντήλια που
λοιμοκτονούσαν για λίγη μαγεία
και λίγη ζεστασιά απ΄τα παλιά
που δεν ερχότανε ποτέ, ενώ
τα βλέμματα και οι παύσεις
έφτιαχναν σκηνικό νεκροτομείου
όπου χαμόγελα αποχαιρετισμών
περίμεναν ηρωικά ν΄αναγνωριστούν.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...