Ο ζωστήρας κομψός
Χρώμα στάχτης
Ξεφτισμένο δέρμα τόπους τόπους
Αγριεμένο εκεί που το 'σφιγγαν
Όταν η θέση του ήταν στη μέση
Ενός παντελονιού
Ύστερα
Όταν γινόταν εργαλείο εξόντωσης,
Λουρί φίδι οργισμένο
Με θυμό και φωνή
Συριγμός στον αέρα πρώτα
Κι ύστερα ήχος χειροκρότημα χωρίς γέλιο,
Βουβό, σκληρό, ανεβοκατέβαινε
Ανάμεσα σε κλάματα φωνές,
Ανάμεσα στο πάγωμα της απόγνωσης
Αφού 'ναι σιγουράκι: δε νικάς,
Σκυφτός
Χαμηλώνεις
Στα μωσαϊκά τα γόνατα και
Τα μάτια μαζί τους, εκεί,
Στα γλιστερά σου δάκρυα..
Μελανιασμένα τα νύχια-
Να τραβάς μ' όση δύναμη
Εκλιπαρώντας για ένα τέλος
Ή
Την άλλη στιγμή πετρωμένος
Ορθώνεσαι όπως όπως...
Ταπείνωση
Ακινητοποίηση
Πόνος
Κι όλα όπως τ' άφησες
Στη θέση τους πενήντα χρόνια
Σκυφτά, κλαμένα
Νικημένη ζωή
Ποτέ δεν στάθηκες απέναντι
Δεν κοίταξες στα μάτια
Δεν ρώτησες γιατί...
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...