Φρέσκια πληγή
επιμένει να σε κρατά όμηρο.
Δε με θυμάσαι πια
νύχτα βαριά νυχτώνει
κι άλαλη.
Μνήμες τύραννοι
φυτρώνουν παντού,
θυμούνται ό,τι συμφέρει
-καμιά με το μέρος μου,
μεταμφιέζω τη σιωπή
με ό,τι μου βρίσκεται...
ή
Κόκκινο ρυάκι, φρέσκιας πληγής
ποτίζει δάσος δαιδαλώδες και
πέτρινο, που βυθίζεται
σε φόντο άσπρο νεκρικό,
ενώ παραδίπλα νυχτώνει βαριά,
η μνήμη ανακαλεί ό,τι μπορεί,
-εχθροί όλα-
η σιωπή μεταμφιέζεται.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...