Κανένας δεν τη γνώριζε
μέσα σε λύπη διάφανη
κι αόρατη κρυμμένη.
Φίλοι και άλλοι
ανενόχλητοι καβαλίκευαν
το κεφάλι της
σα να μην υπήρχε.
Βαριά λύπη και βαθιά
χωρίς ανάσα την πήρε
κάτω και πιο κάτω
στη μαύρη ησυχία
κι εκεί σε βυθό γκρεμό
της χάρισε χρυσά τα κομμάτια
που λείπανε...
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...