Το φόρεμα μεγαλίστικο,
τα χρόνια της λίγα,
κοριτσάκι πριν τα οκτώ·
η πόζα επιβαλλόμενη,
ακινησία ενυδρείου στο πλάνο
κι εκείνη να κοιτάζει
μπροστά, στο κενό,
μ' έναν παράξενο μορφασμό
ανάμεσα σε απορία, ενόχληση,
συμβιβασμό και γαρνιτούρα χαμόγελο,
-τα' δινε όλα από τότε, υπάκουη,
φωλιασμένη σε λάθος αγκαλιά
και πιστεύοντας εύκολα
ασφάλεια τάμα κι αγάπη
παγίδα, φορτωμένη μπαγκάζια.
Το βλέμμα μεγαλίστικο,
φόβιζε, ανησυχούσε, βαθιά
στην καρδιά δάγκωνε ολομόναχο,
όχι,
δεν ήταν βλέμμα εκείνο μικρού
παιδιού όμορφου, ξέγνοιαστου,
πρωτότοκου παιδιού μικρού βλέμμα δεν ήταν
με μπλε ανταριασμένο, σκοτισμένο
κι αφύσικα σοβαρό, με σαστιμάρα
ανάμεσα βλέφαρο φρύδι,
με απορία και θλίψη γεννησίμια,
προίκα από κακεντρεχή γονίδια,
που όμηρο την κρατάνε ως τα τώρα,
πενήντα χρόνια ζωή.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...