Του έμαθαν τόσες ανοησίες,
τόση γνώση με μυρουδιά
θανατικού, μικρός εκείνος,
αθώος και πονεμένος για ζωή
που βίαια την πήραν τα πρέπει,
με μόνη αντίσταση τον έρωτα
στο καταβρόχθισμα,
στην ψευδορκία, στα αβαθή,
στ' αναπάντητα και πολλοί
οι νηστικοί γύρω του που ούτε
νεράκι δεν του έδωσαν,
ώστε νωρίς νωρίς κατέληξε
άγριος κι ανυπάκουος να κρυφτεί
στη σκιά του βίου, όπου γελούσε
κι έπαιζε, πυροβολούσε
και θυσίαζε, κατακρεουργούσε,
φώναζε γι' ασήμαντα, φυλάγοντας
βαθιά την ιερή μοναξιά του με
τ' ανείπωτα τα κρυμμένα πληκτικά
μυστικά του, που αιμορραγούσαν με
χαρά, βρίσκοντας ολοκόκκινα
χνάρια στη μοναξιά του.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...