ΟΙΩΝΟΥΣ ΚΑΛΟΥΣ

1.

Παλληκάρια τις ώρες τις στερνές, 

ζητάνε και τα βρίσκουν, νερό φωλιά 

γύρω κόκκινη και φωτεινή κι αυτοί 

πετούν ευτυχισμένοι κι εκεί που 

ξεπαγιασμένοι με μέλη σκληρά

μοχθούν, εκεί ήρθε γαλήνη και 

σαν σε κόρφο γιγάντιο αναπαύτηκαν 

χωρίς φόβο πια

......

Το απόγευμα έξη λευκά πουλιά 

κάθονταν αμέριμνα στον χαλασμό 

και τις πλημμύρες, όλα μαζί, 

κοντά κοντά κι ατάραχα ατένιζαν,

ενώ το φως άλλαζε σε απαλό πορτοκαλί,

το βουνό άχνιζε κρυμμένο σε συμπαγή

σύννεφα κι έφερνε οιωνούς καλούς 

και ήσυχους μαζί με τις απώλειες

τις στενόχωρες.

2.

'Εγινα ένας που δεν υπάρχει,

πολύ γρήγορα πέρασα

μέσα απ' το κόκκινο νερό

και είμαι μάλλον ένας νεκρός,

πνίγηκα στο κοκκινόχωμα,

για λίγο τρόμαξα, όταν η ανάσα

δυσκόλεψε κι ένιωσα το χώμα

μέσα μου, γεμάτος λόγια χωρίς φωνή,

κανένας δεν μ' έβλεπε, ήθελα να

μιλήσω, δεν άκουγαν, αλλού,

λύπη βαριά μετά τον πανικό,

το μυαλό παντού και πουθενά,

χαμένος ανάμεσα στο είμαι

και δεν είμαι, δεν είμαι αυτό 

που ήμουνα, όμως είμαι πιο

πολύ από ποτέ εγώ.'

                                             Ρ.Κ.


εικόνα: Alexey Terenin, b1969, Moscow