'Ωρες γυρίζω με κόκκινο χώμα στο στόμα
είμαι και δεν είμαι, δεν καταλαβαίνω μα
τα γνωρίζω όλα, πρώτα ο τρόμος, έπειτα
αφηνιασμένος ο νους τρέχει παντού και
πιο ύστερα το κόκκινο νερό μπαίνει μέσα μου
κι όλη η ζωή μαζί, σε εικόνες σκόρπιες
και μια λύπη βαριά, συμπαγής κι ανυπόταχτη,
θέλω να κλάψω, γεμάτος λόγια δίχως φωνή,
τους αναλογίζομαι έναν έναν τους θέλω εδώ,
κοντινούς και ξένους, τους μιλώ πολύ, άηχα,
μυστήρια, ενώ χτυπιέμαι εδώ κι εκεί το σώμα
δεν πονά, παγώνει και δεν μοχθεί πια, μόνο
αφήνεται στη παχιά λάσπη την κόκκινη,
λευτερώνεται, μαλακώνει, το φωλιάζει μέσα της,
σταματάνε οι ήχοι, μπαίνω όλος εντός μου,
είμαι ξένος αλλά σα νάμαι σπίτι κάτι φωτίζει
και νιώθω την ανάσα λιγοστή, την παγωνιά υγρή
να με αγκαλιάζει κουρασμένο, θέλω ναποκοιμηθώ
και να φύγω μαλακά, γλιστρώντας, πλέοντας,
πετώντας, ήρεμα, ήσυχα κύστερα θάμαι για πάντα
μαζί μου και ένα με όλους.
Αμήν.
Ρ.Κ.
εικόνα: Alexey Terenin, b.1969, Moscow
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...