Στη βαριά τη μυρωδιά, στο χώμα
που ανασαίνει ακόμη και νιώθει
και προσπαθεί, στην παραίτηση
και τον πανικό, στην ακινησία
του τρόμου, αιωρούνται ψηλά
οι δάφνες σου αναποφάσιστες,
έντιμες, κοντοστέκονται ως
να πάψουν οι φωνές των ωσαννά,
λίγο πριν τον σταυρό, εκεί παίζεις
την ανθρωπιά σου κορώνα-γράμματα,
όσο το εγώ σου πανίσχυρο,
φορά μάσκες αλλόκοτες και
σ' έχει γραπωμένο για τα καλά.
'Oλα ακίνητα περιμένουν την έκβαση.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...