ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΤΕΡΙΑ

Έφτιαξε από πόνο φιρμάνια

και κανονισμούς δικούς της,

σαν αράχνη δολοφόνος χαιρόταν
να παρακολουθεί τα θύματά της 

ν' ασφυκτιούν σε θανατερά
αγκαλιάσματα,

τους σαλτιμπάγκους της σ' ένα

παπούτσι να μοχθούν 
να σταθούν ορθοί,

ενώ οι μαϊμούδες σκορπούσαν
τσιτωμένα γελάκια στο πέρασμά της
ανήσυχες για το τι τις περιμένει
παρακάτω, όσο εκείνη,

η βασίλισσα των συμφορών τους,

απολάμβανε τα έργα της κι εμείς
οι άλλοι, βουρκωμένοι
παρακολουθούσαμε με θλίψης πλερέζα
τα γινόμενα κι απέλπιδες την κοιτάζαμε
να λιμάρει τα δόντια
σε αγίνωτους καρπούς,

που με ηδονή καταβρόχθιζε, ενώ 
πενήντα χρόνια τώρα επιθεωρεί τις
κρεμάλες της, νάν' τα σχοινιά τους
μέσα στο λάιφ στάιλ κι οι μέρες
μετατρέπονται σε κάτεργα,
με τους δεσμώτες να προαυλίζονται

στις ασύνειδες σκοτεινιές της, στα 

θηριώδη ερέβη της ντυμένοι το αίμα

θυμάτων, ένοχοι τρις!

                                                            Ρ.Κ.