Δυο λέξεις ήταν μόνο, δυο λέξεις
κι όχι από κείνες τις δύσκολες,
που μεγαλώνουν και μικραίνουν
κι αλλάζουν, έχουν πτώσεις κι
ορθογραφία αλλόκοτη, δυο λέξεις
μικρές, τόσες δα, δυο από κείνες
που δεν έχουνε παραξενιές, μπαίνουν
στις προτάσεις πάντα ίδιες κι ολοΐδιες
κι απλά αλλάζουν τα νοήματα και
φτιάχνουν κόμπους στη φωνή.
Δυο επιρρήματα ήταν, ναι, αυτό μόνο,
δυο επιρρήματα κι αυτή στάθηκε
μπρος τους αμήχανη, μικρή,
ξαφνιασμένη, με ταραχή εντός της
καθώς είχαν καταλάβει το νου της,
μικρές, και σαν λίγο μοχθηρές,
απόμακρες, απεχθείς, λέξεις μια σταλιά,
που την μάλωναν και την έδιωχναν,
κοφτές λέξεις, σαν λεπίδες κοφτερές,
έφερναν στην καρδιά κρυάδα, έφτιαχναν
απόσταση,-πιο μεγάλη από τα εξακόσια
χιλιόμετρα δρόμο που τους χώριζαν -,
με τρία θαυμαστικά κακό δίπλα τους
που θέριζαν κι ένα άχρωμο, κακόμοιρο
emoticon με παύλες και παρενθέσεις,
ενώ αυτή να οι διπλές καρδούλες και τα
φιλάκια χαιρετίσματα και να και τα
υποκοριστικά με τα θαυμαστικά τους
όλο γλύκα...πολύ ήθελαν τα κακομαθημένα
της δάκρια να στάξουν; να ψιχαλίσει
η μέρα της; Πόση απόσταση δίχως δρόμους
και γεφύρια σε μια στιγμή και μόνο
δυο λεξούλες....κι εδώ κάπου που μυξόκλαιγε
κι έψαχνε με λόγια να ντύσει τα δάκρυα,
βαρέθηκε, μπούχτισε, όλο τα ίδια και τα ίδια
το πονηρό της το Εγώ ντύνεται και μασκαρεύεται
πάλι σαν πλάσμα ευαίσθητο και μοναδικό,
που όλα τα σκληρά και τ' απάνθρωπα το
πληγώνουν το ξεχωριστό και μοναδικό της
τίποτα, που το παίζει μάγκας και
που ξεπατικωτούρα ζει κι αυγαταίνει,
πόσο την ξεγελά και πόσο της τη φέρνει.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...