Σε βάθρα πανύψηλα το σ' αγαπώ,
μ' αστραφτερά παράσημα και με γαλόνια,
φυλάει μέσα του ποταμούς, θάλασσες,
στοιχειά, σπίθες και φωτιές από αισθήματα
που για τα λόγια δεν βρήκαν το δρόμο·
φυλάει ψέματα που η αδυσώπητη
ανάγκη τους να ειπωθούν τάχει αγιάσει
και κάθεται μεγαλόπρεπο και φοβιστικό,
με το σίγμα του να κοντοστέκει, όσο το
απόστροφο κολλημένο στο πλάι του,
σου βάζει εμπόδια -να το ξανασκεφτείς-
σου δίνει το δικαίωμα εκεί να σταματήσεις,
να το ξεχάσεις, να φλυαρήσεις
λίγο παραπάνω και να το κρύψεις στα
παρακάτω· αν όμως συνεχίσεις, έρχονται
τα δυο του άλφα σαν ανασεμιές η μια κοντά
στην άλλη να σε γλυκάνουνε κομμάτι,
έρχεται το γάμα του, σκαλωμένο
στον ουρανίσκο αγκαθάκι, το πι του
μια μικρή καθυστέρηση να ξεκουραστείς
κι αυτό το ωμέγα του ύστερα,
σκέτο πάθος και καημό, γεμάτο
εκπληρώσεις κι ανεκπλήρωτα, γεμάτο
αγέρα και πνοή, ταπεινό και μαζί
ατέλειωτο, με τη φωνή του στο άπειρο
και το δαφνοστεφανωμένο σου
λάθος παραμένει το ίδιο για αιώνες:
το σ' αγαπώ μένει στα ζητούμενα,
μεγαλόπρεπο και τόσο εφήμερο, με
χίλιες λάθος μεταφράσεις, με το στανιό
να το ζητάς, να σε συγκινεί, να το λες,
να το πιστεύεις ή και όχι και να φοβάσαι
να το αποκηρύξεις, αφού γνωρίζεις,
ότι σαν αιώνιος φυγάς θα στοιχειώνει
το κάθε μέρα, αλλάζοντας μορφές,
δείχνοντας τη γύμνια στους καθρέφτες μας
κι επιμένοντας να μένει ανεύθυνο,
αδέσποτο και κλαψιάρικο
έχοντας μ' επιμέλεια πιστέψει
ότι πάντα φταίνε οι άλλοι!
Ρ.Κ. 22800TΡ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...