Μη με κοιτάς που είμαι βαριά βαριά
κι ασήκωτη με πέτρες στις τσέπες·
μη με θαρρείς βουνό αμετακίνητο,
θρυμματισμένο από τα δάκρυα στ'
αμμουδερά της εύκολης λύπης·
εγώ τις νύχτες, σκεπασμένη τ' άστρα
λύνομαι και λευτερώνομαι, σπιθαμή
τη σπιθαμή μετακινούμαι και ταξιδεύω
χωρίς τα μπογαλάκια μου, αόρατη,
έτοιμη για καινούργια λόγια.
Ρ.Κ.
στον Π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...