Βροχή βρώμικη με τα πουλιά
στις τσέπες, λάσπη αίματα
στους δρόμους μέρα καινούργια
και μια από τα ίδια, οι φίλοι
σκορπισμένοι παντού, παρέα κι
όσοι έφυγαν για πάντα, τα δωμάτια
αμήχανα με τις αγχόνες να καραδοκούν
ήττες χλωρές, δάκρυα μυστικά,
μάχες ανόητες, κλειδωμένη ζωή,
με την αμφιβολία φρέσκια πίσω
της να στέκει παρεάκι με τη χαμένη
από πάντα ελπίδα κι όσο οι εντολές
μεταμφιέζονται σε ιδέες, άλαλα στόματα
χάσκουν στις άκρες των σχοινιών
και τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα,
ενώ τ΄αγέννητα φοβούνται τη ζωή,
φυλακισμένα τα λόγια αρρωσταίνουν,
οι παλιοί καιροί σπίτια ολοφώτεινα,
ανοιχτά κι εμείς διωγμένοι,
μαραμένοι οι έρωτες με χαμένες
τις χαζοκουβέντες τους, κρατούν από
το χέρι πεθαμένες καρτ ποστάλ
με καλλιγραφικά μουτζαλωμένα και
τόπους που αλλάζουν, γίνονται ξένοι
και πια δεν μας γνωρίζουν.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...