Μητέρα ολομόναχη, πάντα θλιμμένη,
με λόγια απρόσεχτα κι ατέλειωτα,
θέσπιζες νόμους, επιθυμούσες αβύσσους
και λαχταρούσες κορυφές, έκλαιες τα δεν
μπορώ σου, ήθελες κι ολοήθελες και
πάντα κάτι έλειπε στις άκρες των
χειλιών σου, που ζαρωμένες επικίνδυνα,
έσκαβαν λάκκους κι ενοχοποιούσαν τη ζωή.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...