Σαν το βρώμικο τζην την άφησαν
απλά στο πάτωμα και βγήκαν
από μέσα στητές, καμαρωτές κι
ολόρθες, δίχως να κοιτάξουν πίσω,
στα χρόνια που ετοιμαζόταν το τέλος,
-εδώ και καιρό προ των πυλών-
παραχωμένο σε λόγια που δεν λέγανε
και σε καρδιές πεινασμένες και
βαριές που έφτιαχναν βιτρίνες και σκηνικά,
ενώ η κρυάδα του θανατικού που ερχόταν
διάβρωνε τις στιγμές τους κι αυτές ανήξερες
αλλά σύμφωνες, κοίταζαν να πιαστούν
σε ανοησίες τάχαμου, και σε ψέματα, που
σφηνωμένα στις γωνιές του κάδρου ψηλά,
σαν χοντρουλά, ροζ αγγελούδια, παρακολουθούν
σοβαρά κι αμίλητα, το σθένος και το κουράγιο,
σαν ιερό να λατρεύουν, σαρκίο ξεσχισμένο μιας
εξ αρχής δυσοίωνης φιλίας, φορτωμένης
καημούς κι ελλείμματα, παύσεις, παύλες,
θυμούς· μιας φιλίας τόσο ψεύτρας κι αλλόκοτης,
που από τα πολλά τα λόγια της, σπάραζε
με τελειωμένη φωνή κι επιθυμίες τέρατα,
πέφτοντας άνανδρα κι αγκομαχώντας.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...