Στα βάθη του πόνου
τα ολοκόκκινα, μια
μικρή πορτούλα άφαντη
και βαριά κλειστή,
σηματοδοτεί της θλίψης
τα όρια που μέχρι τα χτες
έμοιαζαν απέραντα. Αμπάρες,
λουκέτα, κλειδαριές κι
ως τη μέση θαμμένη,
στην αχλύ μιας ομιχλώδους
οδύνης, εκεί είχε το άλλο της
δωμάτιο η θλίψη κι εκεί
νικούσε τον θάνατο.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...