Στην αρχή τ΄αγαπάει πολύ και
τους κάνει όλα τα χατήρια,
στιχάκια λόγια, σαν ροδομάγουλα
μωρά, γελούν ευχαριστημένα
και τα παίρνουν όλα δικά τους,
μετά αρχίζει να τ΄ακούει από μέσα βαθιά,
γίνονται οι ανάσες κι οι παλμοί της,
φωλιάζουν μέσα της για τα καλά,
δεύτερο δέρμα, μια ψυχή, δέσμια
πάει κι έρχεται, ανήσυχη, αλαφιασμένη
μέχρι να φανούν στο βάθος του λαιμού
να την πετροβολήσουν και να φωτιστούν,
να τα δει ολοζώντανα στο κενό να πετούν
και τότε τ' αναγνωρίζει, βρέχει τα χείλη
σε χτεσινό καφέ, σε γυρεύει απ' την αρχή
στα δέντρα που παραστέκουν το δράμα
χρόνια τώρα, ησυχάζει νωπή,
τσαλακωμένη, μπουκώνεται ήττα,
δέρμα μαράζι, με μολύβι μαύρο
ζωγραφίζει βλέμμα να κρυφτεί,
αποφασιστικά καταπίνει λυγμούς και
συνεχίζει να παίζει ζωή.
Ρ.Κ.180616
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...