Μια χαραμάδα άνθρωπος ήμουνα,
μέχρι που πλάτυνα, βάθυνα κι
έγινα σοβαρή, σκοτεινή έξω,
ολοφώτεινη μέσα, τις νύχτες
φεύγω και πάω παντού, με χέρια
γεμάτα απ' τ' αγκάθια πελώριων
τριανταφυλλιών, με λόγια αμέτρητα
ανάμεσα στ' αναφυλητά, με τα μάτια
κρυμένα κάτω από τα βλέφαρα,
στις παλάμες τα ρέστα πάντα λάθος,
τα τιμωρημένα ποιήματα σε
καθεστώς ύπουλων διωγμών,
αγέλαστα κι απαρηγόρητα.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...