Η ιλύς, κατακάθι θλίψης σκοτεινό και μαύρο,
επωάζει καημούς, αντοχές, θυμό, διωγμούς.
Μέσα της φωλιάζουν τα βάσανα και φυτρώνουν
γλιστερά, μαραγκιασμένα κι ολομόναχα,
παράλογα, εχθρικά, ταϊσμένα καχύποπτη
απέχθεια, ξαναζεσταμένο φόβο, καθρεφτίζουν
τη Σκιά μας, εξορισμένη απ' τα μικράτα μας,
εκεί όπου τα πήραν όλα μέσα από τα χέρια μας,
για μια μισερή αγάπη-δολοφόνο, που μας
κερνούσε ό,τι την ταίζανε και μας άφησε
γεμάτους όμοιους καημούς, θυμό, διωγμούς.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...