Χαρά στην έρμη αγκαλιά,
απάγγιο κι επιβίωση,
σφαλισμένοι οι σύρτες,
σφραγίστηκαν κ' οι θύρες,
κανένας στον κόρφο σου
έξω από κείνο το παιδί
τ΄ολομόναχο,που σε γυρεύει
εξήντα χρόνια. Τέλειωσες
με τη Ζωή, ξεχρέωσες
με την Αλήθεια, στο κρύο
φωλιάζεις που αχνίζει
πάγο θάνατο σε κράμα παράταιρο
με την αθώα σου αναίδεια
να ξεπουλάς όλα που σε
πιστεύαμε και σ' αγαπούσαμε.
Χαμήλωσες, έπεσες, μίκρυνες,
σιγά σιγά, με σθένος, μέρα
με τη μέρα, έφευγες σε γη βαθιά,
ανύπαρχτη, επινοημένη από
ψευδαίσθηση κι οράματα,
με μόνη προμήθεια το κενό,
την ανυπόταχτη μνήμη
και τη λάθος μοίρα.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...