Οι λέξεις παλεύουν να φτιάξουν
πραγματικότητες, φοβούνται
να πεθάνουν κι όλα τα δίνουν
για την εικονική τους αθανασία.
Μιλούν λόγια του πόνου και
του θυμού, της αγάπης, της λύπης,
της απουσίας και του φόβου ,
στολισμένες και πλουμιστές,
εκδίδονται σαν πόρνες και
παίρνουν βραβεία Νόμπελ
εγκαθιδρύοντας πονηρά Εγώ
ληστές και μιμητές ψυχών.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...