Λόγια δαιδαλώδη, σπήλαια
που κρύβεσαι να νιώσεις
την υγρασία, το χώμα να
μυρίσει θάνατο, στο μισοσκόταδο
ν' απλώσεις τα δύσκολα να
τα ξαναδείς, βαθιά ατελεύτητα
δάκρυα πλημμυρίζουν κατάβαθη
λαγκούνα, σε χρώμα χώμα
σε τρέφει και σε δένει μαζί της,
ακινησία άοσμη, δημιουργός,
όσο βαθαίνει η πληγή, τόσο
οι μυστικές σου πηγές οργιάζουν,
βγαίνουν στο δρόμο, φέρνουν
καλούδια, μυρωδιές, θλίψεις
ένα γύρω, αρώματα πένθους
κι αλήθεια λεπίδι κοφτερό.
Ρ. Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...