Περιπετειώδης υγρασία χαρτογραφεί τις στιγμές.
Η πληγή στο λαιμό βαθιά πιάνει καρδιά και πάει.
Ανομολόγητα λόγια, ανήξερα.
Αποπροσανατολισμός.
Οι ορίζοντες κάθετοι, κατρακυλούν
ενώ με απλωμένα τα χέρια σαν φτερά
προσποιούμενη τάχα μου ισορροπία
ανεβαίνει και κατεβαίνει στην καινούργια
ζωή της, την παραποιημένη, την αγνώριστη,
την ολομόναχη, την χωρίς..."ορίζοντα χρόνου",
την τρύπια, αδιάστατη, μονόχρωμη και
πλούσια άδεια ζωή της..
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...