Αταίριαστες ξεκάρφωτες ημέρες
αλλού η ψυχή αλλού η λαχτάρα...
Στη μέση μέση η απομόνωση ρίχνει
το σκιάδι της ολόγυρα με τις σιωπές
κραυγές, παλάμες ματωμένες, μέλη
ανήμπορα, δέρμα κυοφορούν ανείπωτο
καημό που ουρλιάζει τ' απόβραδα λύκος
ολομόναχος να φοβίζει κ να φοβάται....
Χαίρονται οι φίλοι, χαίρονται θάλασσες,
γλέντια του βουνού και του κάμπου,
μουσικές και ψευδαισθήσεις, οφθαλμαπάτες
χαίρονται γιατί απλά αγνοούν, γιατί
δεν το ξέρουν που κείτομαι σαν
άλλη Σαιξπηρική Οφηλία χωρίς ζωή
ακίνητη πνιγμένη στα κλάματα
ανήμπορη να σηκωθώ κι απλά να ΦΥΓΩ.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...