Ήρθε η Παρασκευή, μεγάλη, καθαρή
χωρίς εσένα, καθαρά όλα φανέρωναν
τα βλέμματα του ψεύδους, την υποκριτική
καλοσύνη. Σκληρά όλα στεγνά από κάτω
δίχως χυμούς. Όχι. Εσύ δεν θα καείς
εμείς οι άλλοι είμαστε για τη φωτιά
εμείς ορφανοί κι ολομόναχοι θα πέσουμε
και διόλου δεν θα χαλάσει η ώρα του καφέ,
διόλου δεν θα ταραχτείς να τρεμίσει
λίγο το χέρι καθώς θεατρικά ρουφάς
το τσιγάρο σου εγκληματικά αθώα,
ασυγχώρητα αφελής κι ανήξερη τάχα μου:
ο τρόπος σου να τα παίρνεις όλα.
Στυγνή, απόκοσμη, περισκόπιο βλέμμα
με τεντωμένο λαιμό γυρνά γύρω τριγύρω
στοχεύει, παίρνει, οικειοποιείται.
Βαριά παρουσία, ψεύτικη, με μια κυριλέ
ηλιθιότητα, σχέσεις σε φωτοτυπία
πίνουν αίμα, καταβροχθίζουν ενέργεια,
οι βασανισμένοι της γης στα πόδια σου
μετατρέπονται σε υποτελείς σου σιγά σιγά
κι επιδέξια. Διαβρωτικά. Αδύναμοι άνθρωποι
πιστεύουν μέχρι η αυλαία ν΄αποκαλύψει
το δρώμενο. Καμαρωτή σαν διάνος περιφέρεσαι
αφού παίρνεις την παρτίδα. Νομίζεις, μικρή κι
ανόητη, νομίζεις. Ξεπατικωτούρα σημαδεύεις
σημάδια, για να ξέρεις που θα χτυπήσεις,
με αναίδεια κακοπροαίρετη...Τώρα
ούτε μια πεντάρα δε δίνω, για ότι νόμιζα,
φεύγω τώρα, έφυγα, είμαι στο φως.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...