Το ποίημα παγίδα
μ' έβαζε λίγο-λίγο
και σιγά σιγά
στον δικό του πόνο.
Δεν τόθελα
να με σεργιανίζει
στην κόψη του,
απομίμηση λύπης,
στενόχωρη ξεπατικωτούρα.
Δάκρυα δικά μου νέμομαι
κι αλήθεια που θα με
μεγαλώνει μέσα,
να' ρθει όπου να 'ναι η ώρα μου
ν’ ανοίξω άφοβη την πόρτα
που βγάζει στα κατώγια
και νά’ βρω
στα παλιοπράματα ανάμεσα
τα παραπεταμένα,
εμένα,
εκεί που μ' άφησα.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...