Πρωτοκλασσατοι πεθαμένοι μας
ας μη κοροιδευόμαστε
δεν απαλάσσεται ουδείς λόγω θανάτου.
-Εμείς εδώ να ξέρετε κι αυτό
για α π ο υ σ ί α το χρεώνουμε...
Παρατημένοι ζουμε προσπαθώντας
να καταλάβουμε, με απορίες
που πριν μας συνθλίψουν,
αρχινάμε να παίζουμε μαζί τους
σαν με κούκλες παλιές.
Να τις πλένουμε να τις χτενίζουμε,
να τις ντύνουμε και να τις ξεντύνουμε
Να τις δούμε με το στανιό αλλιώς και
να παραβλέψουμε κιόλας
Οι πιο αιθεροβάμονες κι αισιόδοξοι
καταφεύγουν ακόμα και σε σενάρια συγχώρεσης...!..
Το σώμα που γνωρίζει, σημαδεμένο χρόνια από ακατανόητη οργή, ύπουλους συμβιβασμούς, μικρούς γονείς κι ακόμα μικρότερους δασκάλους...κλαίγοντας και ματώνοντας φωνάζει βοήθεια...
αν νιώθετε λοιπόν το παραμικρό, του το οφείλετε
μην κάθεστε λεπτό, συναγερμούς βοήξτε, του το χρωστάτε.
Αθώο όμορφο μαυρομάτικο αγόρι νωρίς νωρίς το πολεμήσατε, δεν είχε τόπο, δεν είχε χωρο στη στενόχωρη ζωή σας, τη βομβαρδισμένη από παντού, φτώχεια και προσφυγιά, ξερριζωμός, ανήξεροι με τις προσπάθειες σας, "των συφοριασμένων", "σαν των Τρώων."
Αλλά μπορούσατε και καλύτερα μαμά, μπαμπά...
Ρ. Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...