Χλωμό το κονσίλερ
ζωγράφιζε οροπέδια
και χαράδρες ονείρων
αξημέρωτων.
Η ματιά απόκοσμη και
συνάμα όλη χώμα.
Μουτζουρωμένο το βλέμμα
με παγωμένα τα δάκρυα
στις όχθες του, ανήξερο κι
αδιάβατο χάνεται
στα βάθη του,
ενώ το μέτωπο
γεμάτο έγνοιες
ως τις ρίζες των μαλλιών,
άυπνο
κι ολομόναχο...
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...