Τα μπετά από καιρό
στη θέση τους,
ο στόμφος καρφωμένος
στα χείλη καμάρωνε
κι αποκεφάλιζε
τα νοήματα.
Σήμερα έσκουζε
σαν το μωρό,
έπαιζε με της μάνας
το ομοίωμα,
η Οικογένεια
στο παρασκήνιο
άγρυπνη
παρακολουθούσε,
καθοδηγούσε,
έκρινε,
μποϋκοτάριζε,
στοιχημάτιζε,
έσπρωχνε
μέχρι τον τοίχο.
Ένοχα αθώα
η ίδια,
αφημένη σ' ένα
κακοποιητικό γιατί,
γρονθοκοπά
ξανά μαχαιριού
την κόψη,
οι απαντήσεις
κακόβουλες
κρύβονται
κι ύστερα
γεμίζουν τα κενά
με μπάζα πονηρά
και δηλητήριο.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...