ΑΓΝΩΣΤΑ ΜΕΡΗ

Χτυπάει κόκκινο η λύπη
Ο ήλιος δε φτάνει
Η μέρα πλημμύρισε.
Μνήμη κεντώ με σουβλερό βελόνι
Ξεθάβω συγγνώμες ανήξερη
Τι να ζητήσω 
Τι να δώσω
Μαρμαρωμένη κωφάλαλη ακοή 
Πνιγμένη ματιά ακίνητη 
Θλίψη θηρίο γεννάει λυγμούς
Αναμνήσεις  αχάριστες 
Μένουν ζωντανές με το στανιό 
Πίνοντας αίμα, 

Oι ευχές δε φτουράνε δε με φτάνουν,
Ο Παράδεισος απόμακρος 
Δεν εξαγοράζεται πια
Η ψυχή σκόρπια ψάχνει Ανάσταση
Νικημένη από το αίμα στο λευκό δωμάτιο
Αγανακτισμένα τα λιβάνια
Τίποτα δεν προκάνουν 

Τώρα που πέρασες απέναντι 
Μ' αλλόκοτο θάρρος 
Πιο μόνος από ποτέ
Εγωιστής παράτολμος,
Ρισκάρεις ξανά προχειρότητες
Κι οι άλλοι εμείς κρυμμένοι
Με τα νύχια στις σάρκες
Προσέχουμε 
Μη μας πάνε μακριά τα κλάματα
Ενώ κρυφοί λυγμοί αποικίζουν το σώμα 
Που το βάρος του δεν σηκώνει,
Δηλητηριασμένο από φόβο, 
Μισερή έλλειψη του παρόντος 
Και παρελθόν να οργιάζει
Χαρίζοντας δώρα υστερόβουλα 
Που νικούν τη λογική 
Όσο η λησμονιά μας παίζει·

Ανοιχτό το σπίτι ο αγέρας διστάζει
Τα σημάδια σβήνονται 
Αφήνοντας παρακαταθήκες
-Δεν ήθελες για δε μπορούσες άραγε;
Σιωπή προσκύνησες
Ενοχές λάτρεψες
Σ' αγαπούσα από 'κείνο το γλυκό φθινόπωρο
Που μύριζες ψωμί και θάλασσα
Αγαπούσες τα φιλιά
Τα χέρια σου διεκδικούσαν.

Τώρα μακρυνός σε σκοτεινούς ορίζοντες 
Πίσω από κλειστές πύλες
Σ' άγνωστα μέρη φυλάς 
Χωρίς γυρισμό...

                                                       Ρ.Κ.

εικόνα:maggie taylor