ΕΝΤΟΜΑ

Η μέρα περνά ολομόναχη,
στιχάκια πετούν στο σπίτι,
σούρουπο καθημερινό
αφήνει σημάδια στην ψυχή
σα δάχτυλα σε τζάμι,
το παρόν δεν κουλαντρίζεται,
μασουλάει τον χρόνο
που γλιστράει και χάνεται
και αίφνης μια δύση θάλασσα,
τη μνήμη ντυμένη,
αραιώνει το φως.
Επιβίωση.
Διαφυγή.
Εμμονή.
Τα έντομα
έντρομα
κι αμήχανα,
έχασαν δρόμο
και ρυθμό,
δεν βρίσκουν φως
να πεταρίσουν,
σε γλόμπους
καίγονται
ηλεκτρικούς,
της ερημιάς.
Ολοκαύτωμα Σάββατο
ναρκοθετημένο
απουσίες.

                       Ρ.Κ.