Ποίημα αγέννητο ταράζει
το πρωινό ξύπνημα
η επιθυμία κοντοστέκεται
αναπνέοντας το κενό
η Άνοιξη δεν καταδέχεται, κρυώνει
το άνθος επιμένει
να φυτρώνει σε βράχο
μέρα νύχτα άνυδρο, μπουκωμένο,
περιμένει να βαφτιστεί
με ανάσα λόγια,
χασομεράει χωρίς κέρδος
με έρημα όνειρα
που δεν τρομάζουν
ούτε προειδοποιούν·
περιμένουν σωπαίνοντας
να περάσει η νύχτα
ελπίζοντας σε φως ήλιου
ν' ανατείλει στα μαλλιά
και τα πόδια να σε πάνε κάπου
να ξαναπαίξεις μαζί του
να ξαναζητιανέψεις χάρες
να το λευτερώσεις και να λευτερωθείς
για μια στιγμή μόνο
λόγια ανείπωτα να βροντήξουν να τρομάξεις,
να σου ζητήσουν και να δώσεις
γενναιόδωρα...
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...