Παγωμένα, πασπαλισμένα
ανάσα αχνιστή
χριστουγεννιάτικα φωτάκια
σε σύννεφα νοσταλγίας
παιδικών ερημωμένων
αναμνήσεων, ορφανών
από μάνα και πατέρα,
σε καιρό υγρό, νεφελώδη
κλάμα που ξαναγυρνά
κι απαιτεί να το ξανακούσεις,
να το παρηγορήσεις και να
τ' οδηγήσεις άδικο κι άπονο
να μην φανεί, κοιτώντας
μονάχα τον δικό του τον κόσμο
της Ανάγκης, που ξοδεμένο ανώφελα
για να 'ναι όπως γεννήθηκε-
γέμισε τα χρόνια του με δικά του
παραμύθια, πίστεψε καχύποπτα
κι αγάπησε με φόβο,
με την ενηλικίωση τσακώθηκε
και κρυμμένο ακόμα κάτω
απ' τα παπλώματα, φοβάται
λύκους και μάγισσες
με το δάχτυλο στο στόμα.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...