Νόμιζε τέλειωσε
με τ' ανασκαμμένα χώματα,
δειλά άνοιγε τις φούχτες για καιρό
να πέσουν οι σπόροι,
να δει νέα ζωή,
να ξεχάσει και να την ξεχάσουν
τα πικρά και τα δύσοσμα,
άνθη να σκεπάσουν,
δρόμοι νέοι σε γαίες της επαγγελίας
να την φτάσουν.
Άνεμοι σβούρισαν τα χώματα,
ξεσκέπασαν του πόνου τα χνάρια
οι πληγές ξαναμάτωσαν,
το τέλος αναβλήθηκε επ' αόριστον.
Ρ.Κ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...