Σε θολό αμνιακό
νερό δηλητήριο,
ψάρευε τις καλές
τις μοίρες και
μια τύχη θεά.
Ως τα δέκα της
είχε επαρκώς
εξημερωθεί,
γελούσε κι έκλαιγε
εκεί που έπρεπε,
κατέθετε στεφάνια
σε μνημεία
ακυρωμένων ζωών,
τεθνεώτων και ζώντων,
πνιγόταν στα
χαλάσματα, μάθαινε
να ναι ευχάριστη και
κρυφά δυστυχισμένη,
με προθέσεις
αφανέρωτες, που
την μαρτυρούσαν
και την λέρωναν.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...