Θολούρα και πόνος ανίκητος,
στοιχειωμένα "γιατί" σε κούρσα
θανάτου, σαν σε χορό τελευταίο
απλώνει τα χέρια στις ουράνιες
νεφέλες να κρατηθεί ενώ τα
γέλια ξεσκίζουν όρνια, σε βράχια
ατημέλητα κοφτερής θάλασσας
και η χαρά, ξεπεσμένη αρχόντισσα
φαντάζεται τα παλιά της μεγαλεία
που ο νόστος με δάκρυα διαβρώνει.
Ρ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
σχολιάστε...